Bugün Petkim’deydim sensiz..
Siteleri gezdim sessiz sessiz…
Tam kırk yıl önceydi. Palmiyeli yolda yine el ele yürüyorduk. Rengarenk güller, kuş sesleri… cennette miydik?
Ne güzel şeyler düşlüyorduk. Umutlarımız vardı. Sevgimiz büyüktü. Kocaman bir aile olacak, sadece mutlu olacaktık.
Yıllar çok çabuk geçti, bizden çok şey aldı. Bak, Petkim bile yaşlanmış eski tazeliğini yitirmiş, sonbaharını yaşıyor sanki.
Hobi bahçelerinden, botanik bahçesinden eser yok.
Yazlık sinemanın halini sakın sorma .! Oysa burada ne konserler verildi, ne filmler izlendi. Şimdi içler acısı.
Çayağazı mı?
Onu eskisi gibi düşün lütfen. Şimdiki halini buraya koymaya içim elvermedi.
Petkim yaşlandı, yıprandı aynen bizler gibi.
Biz zor olanı seçmiştik, bunca zorluğa rağmen başardık ama.
Sıcacık yuvamızda mutluluğu yaşadık biz.
Baksana! ilk evimiz. İlk günkü gibi. Hala sapasağlam.
Ya buna ne demeli?
İkinci evimiz. Kendi ellerimizle diktiğimiz erik ağacı. Capcanlı. Yakında bahar açar.
Baharla beraber Petkim yine rengarenk çiçeklere bürünür.
Çiçek dedim de…
Bugün seni çiçeklere bürüdük. Mis gibi oldun. Petkim lalelerini de unutmadık.
Hepimiz yanındaydık
Tüm sevdiklerin
Kocaman ailen, her sene olduğu gibi bugünde yalnız bırakmadı seni.
Selam söyleyen, telefonla arayan ne çok dostumuz varmış meğer..
Ve… üçüncü evimiz.
Burada güçlenmiş , kocaman bir aile olmuştuk.
İşte çocukların ilkokulu. Petkim İlkokulu.
Namı büyük. Nice başarılı öğrenciler bu okuldan mezun oldular.
Bak bak.. hastanemiz.
Görüyor musun? şu pencereyi
İkinci mutluluğu burada yakalamıştık.
Leyla Hemşire kucağına verdiğinde mutluluktan uçuyordun.
Çocukların kum havuzu, spor salonu, kültür merkezi veee Lokal 2.
Senin sesin geliyor kulağıma..
Bugün ne oynuyorsun bakalım? Briç, bilardo?
Bezik?
Okey, tavla?
Usta oyuncuydun vesselam.
Hadi bakalım… Oyundan çıktık. Nereye gidiyoruz?
Havuz başında yemeğe…
Bugün hiç girmeyelim ne dersin? Çünkü berbat bir halde. Hele yanındaki yüzme havuzu…
Gözlerine inanamazsın.. Hiç bakma buralara.. Bırak eskisi gibi kalsınlar sende.
Golf sahası? Otların arasında kaybolmuş adeta.
Gurur duyduğumuz çocuklarımızın kaynaştığı, spor, eğlence, sohbet dolu saatler geçirdikleri, gece gündüz hareketli tenis kortları, basketbol, voleybol ve futbol sahası şimdi ne alemde … onu mu soruyorsun?
Bomboş…
Ve bakımsız. O zaman oynamak için sıra beklerlerdi.
Petkimde değişmeyen bir yer var aslında. Sera…
Evet evet sera.
Doğa her zaman kendini yeniliyor, yeter ki zarar verme. seramız hiç değişmemiş, hep aynı
Ne çok menekşeler alırdık buradan hatırlıyor musun?
Hava karardı. Ama biz ne senden ayrılabiliyoruz ne de Petkim’den
Tekrar evimizin önüne geldik.
Buradan gökyüzü ne kadar yakın, yıldızlar ne kadar parlak
Sanki gökyüzü Petkim’den kayan yıldızlarla dolu.
Işığınız hiç sönmesin.
Unutmayın… Petkim sizinle yaşadı. Biz de sizlerle…
Petkim’in en güzel yıllarını birlikte yaşadık, huzur içinde
Evet bugün 22 Şubat… İyi ki doğdun…
Birinci Doğum Günün Kutlu Olsun
Işık Koyunkaya
Aliağa Petkimin ilk kuruluş döneminde 1976-1981 yıllarında çalıştık Petkimde . Biz öncü gruptuk hiç bir şey yoktu gittiğimizde . Lojmanlar yapılmamıştı belediyenin yapmış olduğu iki kat dört daireden oluşan 6-7 blok belediyeden kiralanarak bizlere lojman olarak verilmişti . Evler soba ile ısıtılıyordu . Çatı yoktu . Anadolu evlerinin toprak damı yerine beton terasla bitirilmişti . Yazları ev o kadar sıcak oluyordu ki ev serinlesin diye çatıya çıkıp hortumla yerleri ıslatıyorduk . Yolumuz topraktı , yağmur yağdığında evin önü su ve çamur oluyordu , işe ancak lastik çizmeler giyerek gidebiliyorduk . Saha da farklı değildi zaten , alt yapı inşatında çalışıyorduk . İş yerimiz ve yemekhane geçici barakalardan oluşmaktaydı . Lojmanların ambarların ve ofislerin inşaatı başlamıştı . İki sene sonra eşim baş mühendis ben de şef mühendis olarak lojmanlara taşınma hakkı kazanmıştık . Müdürler üst katlarda bizlerde alt katlarda kalıyorduk . Etraf yine toz toprak ot içindeydi . Eşimle önümüzdeki araziyi belleyerek çim ektik , zakkumları çok severim dağdan eşimle zorlada olsa bir kök zakkum sökerek getirdik diktik . İzmirden Çiçek tohumları getirip ektik etrafı düzenledik . Çimler çıktı ama kesecek çim makasımız yok , kumaş makası ile kestim çimleri . Manzara harika denize tepeden bakıyoruz . Bir masa attık çimlerin üzerine işten gelince yorgunluk gideriyoruz . Sosyal bina daha inşaa halinde o nedenle bizim mekan çok kıymetli , hem manzaralı hem çimli çay da var , misafirlerimiz de oluyor eee misafir varsa çayın yanına kek de lazım .hergün kek pişirir olmuştum o zamanlar . 1-2 sene sonra sosyal bina açıldı , site arazisi düzenlendi , hemen arkamızda havuz inşaatı başladı , bizim konuklar da azaldı .
Çayağzına 1977 de gitmeye başladık ,toprak bir yolu vardı , bazen çalı çırpı yolu kapamış olurdu ben arabadan inip çalıyı yana çekerdim eşim arabayı geçirirdi öyle ulaşırdık deniz kıyısına . Daha önce rafineri bize plajını kullanabilmemiz için kart vermişti . Perkim öncesi Seydişehir Alüminyum tesislerinin montajında 4 sene çalışmıştık . Aliağanın güzelliğine hayran kalmanın heyacanı ile iletişimde olduğumuz arkadaşlarımıza bekleriz gelin demiştik . O zaman Belediye lojmanlarındayız ev iki oda bir salon , yaz misafirlerimiz gelmeye başladı . evin nüfusu 12-14 kişi arasında değişiyordu . Bazen komşuya yatıya gitmek zorunda kalsak da 3 ay sürdü yaz misafiri maceramız . Proğramlanmış gibi bir aile gittiğinde akşam başka bir ailenin gelmiş olduğunu görüyorduk . Ertesi sene ve daha sonraki sene de gelenler oldu ama ilk sene kadar yoğun olmadı .
Öncü kuvvet olarak çok güzel ve maceralı unutamayacağımız bir yaşamımız ve dostlarımız oldu Petkim de . Sonra yine öncü kuvvet olarak Arabistan yollarına düştük , Ayrıldık Petkimden .
ne kadar güzel anlatmışsınız. o yılları biz yaşamadık.. Zor ama güzel günleriniz olmuş 🙂